To μαύρο μας αρέσει πολύ

Κατεβαίνοντας για το χωριό μου στη Μάνη, λόγω εκλογών, πέρασα μέσα από ένα εφιαλτικό τοπίο.
Σε μία απόσταση άνω των 40 χλμ. από το χωριό Κάτω Ασσέα ως λίγο έξω από την Καλαμάτα, και σε μία περιοχή που μέχρι πριν λίγες ημέρες είχε ένα καταπληκτικό περιβάλλον, το μόνο που αντικρίζεις είναι μαύρο και καμμένα δέντρα.
Περνώντας μέσα από το χωριό Παραδείσια σκέφτεσαι ότι κάπως έτσι πρέπει να είναι η κόλαση.
Την Κυριακή το βράδυ λοιπόν χαζεύοντας, τα αποτελέσματα των εκλογών, διαπίστωσα ότι οι κάτοικοι αυτής της χώρας πιστεύουν ότι το μαύρο χρώμα ταιριάζει στην ζωή τους και ψηφίζουν αυτούς που τους το δίνουν απλόχερα.
Υ.Γ
παρεμπιπτόντως αυτά που αναγεννήθηκαν αμέσως μετά τη φωτιά είναι τα σκουπίδια στο δρόμο.

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Τον τελευταίο καιρό λόγω της πολύς δουλειάς, αλλά μάλλον περισσότερο λόγω "καψούρας", έχω πάθει μία έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης να το πω, άλλα σκέφτομαι και άλλα λέω να το πω, τέλος πάντων είμαι κάπου στο "geia sou.com".


Δεν ξέρω λοιπόν αν έχετε προσέξει τελευταίως ότι έχει η Αθήνα έχει γίνει πολύ όμορφη, υπάρχουν κάποιοι καλοί κύριοι και κυρίες οι οποίοι κατάλαβαν την έλλειψη χρώματος στην πόλη και μας γέμισαν όλες τους τοίχους, τις κολώνες και τους δρόμους με ωραία πολύχρωμα χαρτάκια με τις φατσούλες τους, ας είναι καλά οι άνθρωποι!!!


Παρατήρησα και κάτι άλλο, οι κάτοικοι αυτής της πόλης έχουνε γίνει πολύ της βόλτας, μάλιστα μαζεύονται οι περισσότεροι στο ίδιο σημείο, στο πεδίο του Άρεως και δημιουργείται συνωστισμός, μου αρέσει πάρα πολύ που κρατάνε χρωματιστές σημαίες(κόκκινες,πράσινες,γαλάζιες) μαζί με πολλές Ελληνικές, μήπως έγινε πάλι κανένας εθνικός θρίαμβος και δεν το πήρα χαμπάρι, τις κουνάνε με πάθος και κάτι αλαλάζουν, αν ήταν καλοκαίρι θα έλεγα ότι ή προσπαθούν να δροσιστούν ή να διώξουν το νέφος. Επειδή λοιπόν δεν βρίσκω μια εξήγηση, ενημερώστε με παρακαλώ, όποιος έχει την ευγενή καλοσύνη, τι συμβαίνει, γιατί εγώ είπαμε έχω χάσει την επαφή.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

ΕΝ ΑΡΧΗ

ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ....(ελπίζω)


Αγαπητές κυρίες,αγαπητοί κύριοι,
είναι αρκετός καιρός τώρα που παρακολουθώ τις αναρτήσεις στα blogs σας στις οποίες γράφετε
ότι σας έρθει στο "ακατοίκητο"και επειδή μου αρέσει αυτό, αποφάσισα και εγώ να κάνω μια απόπειρα να γράψω γιά όλα
αυτά που περνάνε από το δικό μου ακατοίκητο..(χωρίς εισαγωγικά).
Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή,ήρθα στο κόσμο αυτό πριν από 36 χρόνια και απ'ότι μου είπε η μανούλα μου δεν
την ταλαιπώρησα πολύ,αν και γεννήθηκα πάνω από 5 κιλά,είμαι το δεύτερο από τα τρία παιδιά στην οικογένεια μου.
Η ζωή μου μέχρι τώρα είναι ήρεμη και συνηθισμένη χώρις ιδιαίτερα προβλήματα,μέχρι τα πρώτα μου "αντα"όμως ήμουν ένας
άνθρωπος που φοβόμουν να παραδεχτώ τα πραγματικά μου θέλω, έτσι είχα σηκώσει φράγματα και εμπόδια για να
εμποδίσω τα συναισθήματα μου να εκδηλωθούν και έτσι όπως ήταν λογικό κάποια στιγμή ξεχείλησαν και κινδύνεψα να
με πνίξουν, πέρασα μερικά δύσκολα χρόνια μέχρι να μπορέσω να ισοροπήσω,ευτυχώς όμως τα κατάφερα,
Αρκετά με το παρελθόν ας αναφερθώ σε κάτι που συμβαίνει τις τελευταίες εβδομάδες στη ζωή μου,και με έχει κάνει να χαμογελώ
περισσότερο.
Δεν ξέρω αν έχει συμβεί ποτέ σε κάποιον από εσάς, να μπαίνει στη ζωή σας ένας άνθρωπος και να αλλάζει τις ισοροπίες,σ'εμένα
συμβαίνει για πρώτη φορά και είναι τόσο συγκλονιστικό.
Είναι ένας μήνας τώρα που έχει ξεκινήσει αυτή η ιστορία και μπορώ να πω ότι από την αρχή και από το πρώτο φιλί κατάλαβα
τη διαφορά απ'ότι είχα ζήσει εως τώρα, μόλις ακούμπησαν τα χείλη μου στα δικά του ένιωσα μια γλύκα μια ζεστασία και
τόσο οικεία που νόμιζα ότι αυτά τα χείλη τα γνώριζα από χρόνια.
Βεβαίως δεν είναι μόνο αυτό που κάνει την κατάσταση τόσο ιδιαίτερη για εμένα,είναι ότι είναι ρομαντικός,τρυφερός,ευαίσθητος,
παθιάρης,πολύ πολύ τρελός και εκδηλωτικός, έχει καταφέρει σε τόσο λίγο χρόνο να μου γίνει τόσο απαραίτητος.
Μπορεί να σκεφτεί κανείς ότι είναι ο πρώτος ενθουσιασμός που με κάνει να μιλάω έτσι,εγώ όμως πιστεύω ότι έχω βρει αυτό που
ζητούσα και ελπίζω να είμαι και εγώ ότι ζητάει.
Ουφ ...πολλά είπα για πρώτη φορά, όμως θα επανέλθω σύντομα ,"μην το λάβετε ως απειλή